Bewegingsdrang door medicijnen

Tegenwoordig heb ik last van bewegingsdrang door het medicijn Haldol dat ik tegen mijn psychoses slik. Ik kan niet rustig liggen of zitten en kom bijna niet in slaap omdat mijn benen zo onrustig zijn.

Wat ik nu doe is mijn voeten plat op de grond zetten wanneer ik zit en dit zolang mogelijk volhouden. Immers hoe meer je gaat bewegen des te onrustiger dat je wordt. Door de voeten zolang plat mogelijk op de grond te houden word ik in mijn hoofd wel erg onrustig. Na verloop van tijd merk ik echter dat de onrust in mijn hoofd afneemt, ik kan nu steeds langer mijn voeten stil houden. Wel denk ik dat hoe om te gaan met bewegingsdrang voor een ieder verschillend is. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om je lichaam goed te leren kennen. Het is belangrijk om een houding aan te nemen waar jij je goed bij voelt. Bij mij is dat met mijn voeten plat op de grond.

Meditatie kan ook goed helpen om rustig te worden maar zelf heb ik hier niet veel baat bij.

Tijdens mijn eerste opname in 1991 had ik ook last van bewegingsdrang. Ik kon niet stilzitten en ging ijsberen door de gangen van de afdeling. Hoe meer je echter gaat ijsberen, des te onrustiger je wordt. Ik hield me daarom voor om eerst een kwartier te blijven zitten en daarna mocht ik gaan ijsberen. Na een week bouwde ik dat op tot een halfuur en nog een week later tot drie kwartier. Langzaam maar zeker hield het ijsberen op en begon ik minder last te krijgen van bewegingsdrang.

Ik had ook veel last van onrust in mijn koppie. Dit heb ik opgelost door afleiding te zoeken en proberen de kalmte te vinden in mijn hoofd. Dit deed ik door in mezelf te keren en het denken stop te zetten. Hoe zette ik het denken stop? Door me uitsluitend te richten tot één gedachte. Zo begon ik te kalmeren en mijn onrust werd minder.

Ik ben niet alwetend maar misschien heb je iets aan deze tips. Je zult echter zelf je eigen weg moeten vinden hoe om te gaan met bewegingsdrang en onrust.

Veel sterkte hiermee!

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen