Column over driftbuien

Ik ben een echte driftkikker. Vroege uitte ik mijn driftbuien door mensen op wie ik kwaad was een scheldbrief te schrijven. Dat was een brief waarin ik het contact verbrak. De confrontatie durfde ik niet aan, ik werd dan bang van mijn eigen emoties en ik had dan de neiging om iemand op zijn gezicht te slaan.

Waar komen die driftbuien vandaag. Ik denk dat dit vanuit traumatische jeugdervaringen komt. Ik ben in mijn jeugd mishandeld door docenten op de lagere school. Ik werd er zo ontzettend weerloos gemaakt. Zo zei een docent als er een domme vraag werd gesteld; "Dit is zo'n domme vraag daar weer zelfs Henk Driessen het antwoord op!!"

Dat ik driftig ben is ook genetisch bepaald. Mijn vader was een echte driftkikker die in een vlaag van emotie mij regelmatig in elkaar sloeg. Ik was bang van hem maar ik hield ook veel van hem. Mijn vader kon ook zeer liefdevol zijn.

Ik schrijf nog steeds scheldbrieven en dan schrijf ik alles van me af. Het verschil met vroeger is, vroeger stuurde ik ze op maar nu wis ik ze uit de computer nadat ik ze geschreven heb. Dat is voor mij een manier om mijn hart te luchten. Het is een vorm van therapeutisch schrijven,

Wat ik verder doe om mijn kwaadheid te uiten is dat ik mijn beste vriend opbel en een halfuurtje van mezelf af ga staan te schelden. Hij blijft altijd kalm en toont begrip voor mij. Ga nooit onbegrip tonen bij emoties, dat is olie op het vuur gooien.

Vroeger was ik een echte querulant. Nu gooi ik niet meer op iedere slak zout.

Later als de slechte bui wat gezakt is vertel ik de persoon op wie ik kwaad was, dat ik kwaad op hem ben geweest en waarom ik kwaad op hem was. Dan ben ik echter gekalmeerd.

Henk Driessen leert nog iedere dag.

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen