Column over eenzaamheid

Je kunt alleen zijn maar toch niet eenzaam. Je kunt in een drukbevolkt gebied zijn maar wél eenzaam. Eenzaam is je op een eiland bevinden en waar geen land in zicht is.

Ik voel me vooral eenzaam als ik psychotisch ben. Het voelt aan alsof ik de gevangene ben van mijn eigen geest, vlees en bloed. Het voelt aan alsof ik in mijn ééntje tussen vier muren leef zonder dat er een deur is tussen die vier muren. Je bonkt met je vuisten op die muren om een opening te forceren. Het lukt echter niet.

Eenzaamheid voelt aan als een roepende in de woestijn en dat niemand je begrijpt. Ik heb zo vaak de deksel op mijn neus gehad toen ik psychotisch was.

Als je één echte vriend in je leven hebt ontmoet ben je rijk. Voor mij was die vriend Henk van Moorsel. Mijn ultieme poging is altijd om zo’n vriend voor mijn eigen vrienden te zijn. Vriendschap is een eigenschap die niet veel mensen hebben. Vriendschap is begrip, inlevingsvermogen en een luisterend oor voor je vrienden hebben.

Er wordt in de huidige maatschappij veel gepraat maar weinig geluisterd. Mensen hebben alleen nog maar oog voor zichzelf, daarom zijn ook zoveel mensen eenzaam. Eenzaamheid is financiële rijkdom hebben terwijl je in geestelijke armoede leeft.

Mijn moeder was misschien wel de eenzaamste vrouw ter wereld. Zij cijferde zich compleet voor de mensen weg en niemand keek naar haar om. Ik ook niet, dat neem ik me nu kwalijk.

Maar ja, iedereen maakt fouten. Ik ben verre van perfect maar wel perfect voor mijn vrienden. Dan ben ik een rijk mens.

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen