Column over helden

Helden zijn doodgewone mensen die iets buitengewoons presteren. Ze doen het niet voor het geld of de roem maar omdat ze vinden dat het zo hoort. Een ware held kenmerkt zich door eenvoudig en toegankelijk te zijn.

Er zit veel kaf tussen het koren bij de hulpverleners in de psychiatrie. Ik heb echter iemand ontmoet die tegen mij zei dat ik nog eens baanbrekend werk zou gaan doen op het gebied van psychiatrie. Dat was mijn vaste begeleider op de gesloten behandelafdeling van Huize Padua. Op dat moment kon ik dat niet geloven. Later kreeg hij toch gelijk.

Mijn vaste begeleider was iemand die een schouder kon zijn waar je op uit kon huilen. Hij vond niets raars aan mij en ik kon hem alles vertellen. Hij liet mij vertellen, toonde begrip en knikte af en toe instemmend om te laten merken dat ik door moest gaan met het vertellen van mijn verhaal. Die begeleider vertelde ik alles. Hij was de eerste persoon die mij werkelijk honderd procent accepteerde zoals ik was. Ik mocht Henk Driessen zijn.

Jaren heb ik hem niet gezien. Ik vroeg me af hoe zou het met hem zijn? Zou hij zich mij nog kunnen herinneren? Ik kwam hem tegen na de uitgifte van het boek Meer Dan Dat, het boek over mensen die lijden aan psychosegevoeligheid. Mijn begeleider had het boek al gekocht. Hij vertelde dat hij trots op mij was. Ik had een traan in mijn ogen staan. Hij was iemand die het vak hulpverlener verstond. Ik zei tegen hem dat als het vak hulpverlener nog niet bestond ze dit beroep voor hem zouden hebben uitgevonden.

Eric, zo heet de begeleider, is nu hoofd van een opname-afdeling. Ik spreek hem nog af en toe als ik in de wachtkamer zit bij de GGZ en hij daar toevallig binnen loopt.

Eric is mijn held.

Gecategoriseerd in :henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen