Column over prikkelen

Toen ik begin jaren negentig in de psychiatrie zat was ik een heel braaf jongetje. Dat braaf zijn van mij was een slachtofferrol. Dit in de trant van 'ik ben lief dus jij mag mij niet kwetsen'. Ik trok kritiek dan ook heel persoonlijk op mijn eer.

Hoe ben ik uit de slachtofferrol gestapt? Dat kwam door de gespreksgroep geleid door de pastor op Huize Padua in Boekel. Hij lokte mij uit mijn tent door mij af en toe eens flink te prikkelen. Zo lokte de pastor mij uit mijn tent. Ik leerde door hem dat ik boosheid en kritiek van de ander niet perse altijd als negatief moet ervaren. De pastor reageerde af en toe boos op mij maar na de avondmis sloeg hij weer een arm om mijn schouder. Boosheid uiten had bij hem een functie, hij wou dat je uit je schulp kwam en je niet verschuilde achter dat masker van aardig zijn. Boosheid zei volgens hem niets over je als mens maar over je gedrag. De pastor zag het in mij zitten, daarom werd hij af en toe boos op mij. Ik werd van een gesloten mens een open karakter.

De therapie van de pastor heeft heel lang op mij doorgewerkt. Ik moet zeggen, zonder hem was ik altijd dat brave jongetje gebleven dat niet gekwetst mocht worden. Door hem heb ik van me af leren bijten. Hij speelde wel met vuur met zijn manier van werken. Ik geloof dat het een vorm van amateurpsychologie was die hij overgenomen had uit de verslavingszorg. Ik moet echter zeggen, door het prikkelen zette hij mij op scherp. Ik ging kritisch over mijn gedachtegoed nadenken en trok iedere mening van mij in twijfel. Zo ben ik meer nuances in mijn meningen gaan leggen. Ik leerde door de pastor dat ik me niet moest gedragen zoals de maatschappij het wou maar ik moest me gedragen waar ik me het beste bij voelde.  Ik mocht best een origineel mens zijn en geen grijze muis. Hij leerde mij dat psychosegevoeligheid een unieke denkwijze kan zijn. Die moest ik uitdragen. De pastor leerde mij dat ik mezelf niet altijd weg moest cijferen.

Henk Driessen kwam uit zijn slachtofferrol, ik kreeg een voortrekkersrol op het gebied van psychosegevoeligheid in regio Brabant. Zonder de pastor had ik dat nooit geleerd.

Een hulpverlener moet drie dingen kunnen; een cliënt een aai over zijn bol geven maar af en toe ook een schop onder zijn kont. Verder moet hij de patiënt perspectief in het leven geven. De pastor gaf mij alle drie.

Het heeft jaren geduurd voordat bij mij het kwartje viel. Nu zeg ik, "bedankt pastor!"

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen