Column over zo weinig mogelijk prikkels

Toen ik psychotisch werd kreeg ik heel erg veel prikkels binnen. Ik weet nog dat ik me in die tijd met mezelf geen raad wist. Ik hoopte nog mijn studie af te ronden en een betaalde baan te krijgen. Ik had echter zo'n gebrek aan energie dat dit niet voor mij weggelegd was.

Ik ging vrijwilligerswerk doen in een studiehuis op de middelbare school waar ik als puber opgezeten had. Het werk was leuk maar ik moest iedere keer het juiste evenwicht zoeken tussen wat de leerlingen wilden van mij en wat de leraren wilden. Dat leverde mij nogal veel stress op. In die tijd vond ik het nogal belangrijk dat ik populair was bij de leerlingen. Ik was al puber immers zeer impopulair en dat was ik bij deze jeugd aan het inhalen.

Later ging ik bij een voetbalclub werken als materialenman. Ik haatte het werk maar ik hield van de voetbalsfeer. Er werd vaak smakelijk gelachen om mijn chaotische gedrag en mijn gevoel voor humor. Voetballers zeiden dat ik een goede was om erbij te hebben.

Nu doe ik vrijwilligerswerk bij Anoiksis. Dit is het mooiste werk dat ik ooit heb gedaan en het levert geen stress op. Ik werd zelfs dit jaar Vrijwilliger van het Jaar bij Anoiksis. Daar was ik ontzettend door ontroerd.

Ik heb wel gemerkt dat ik een leven moet hebben met zo weinig mogelijk prikkels. Ooit trek ik de stekker van de telefoon eruit, kijk geen televisie en ik trek de deurbel eruit. Ik neem verder die dagen geen contact op met mensen. Eindelijk rust in mijn koppie.

Na enkele dagen ben ik dit zat en wil ik weer onder de mensen komen. Dan ga ik naar de kantine van de voetbalclub. Dit is voor mij een uitlaatklep.

Ik moet echter niet een te drukbezet leven hebben. Dan word ik psychotisch.

Ik wil vooral genieten van mijn kleine bezigheden. Dat maakt mij gelukkig.

Henk Driessen

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen