Tegen eenzaamheid werkt alleen echt contact

Eenzaamheid komt steeds vaker voor, maar nieuw onderzoek suggereert dat elektronische manieren van contact weinig doen vergeleken met persoonlijk contact.

Stel je voor dat je bent gestrand op een onbewoond eiland met een dak boven je hoofd en voldoende voorzieningen, maar geen ander menselijk contact behalve wat je kunt krijgen via je smartphone.
Zou je depressief worden? Of zou je apparaat met internetverbinding genoeg zijn om donkere gedachten buiten te houden?

Deze metafoor is van toepassing op veel Amerikanen. Hun basale materiële behoeften zijn vervuld en 85% van hen heeft toegang tot internet. Toch zegt minstens 26% dat ze zich diep eenzaam voelen. Psychologen weten dit uit bevolkingsonderzoeken, niet omdat mensen erover praten. De onrust van het buitengesloten of genegeerd voelen door vrienden of familie is de belangrijkste voorspeller van depressie, chronische ziekte en vroegtijdige dood. Het is ook een tijdbom voor de gezondheid van de bevolking. Het voorkomen van eenzaamheid is gestegen van ongeveer 14% in de jaren 70 naar 40% nu onder volwassenen van middelbare en oudere leeftijd, en de vergrijzing zal zaken waarschijnlijk erger maken in de komende jaren.

Er bestaan weinig initiatieven vanuit de publieke zorg voor het bestrijden van eenzaamheid, ondanks het feit dat het meer risico's heeft voor gezondheid en overleven dan roken of obesitas. Het onderwerp is ook een taboe. Artsen vragen er niet vaak naar, en zelfs als ze dat zouden doen, zouden we het mogelijk niet toegeven. Er is maar een klein verschil tussen eenzaamheid en afzondering, en wie wil dat toegeven?

Veel van ons verwachten dat onze smartphones en tablets het perfecte tegengif zijn tegen sociale malaise. Maar bieden virtuele ervaringen dat gevoel van erbij horen dat zo belangrijk is voor het menszijn?

Een recent onderzoek prikt gaten in die aanname. Alan Teo, assistent professor aan Oregon Health & Science University, volgde 11.000 volwassenen boven de 50 jaar die deelnamen aan een nationaal onderzoek van ouder worden op een bepaald moment tussen 2004 en 2010. Hij en zijn collega's wilden weten welk soort contact of gebrek daaraan een mogelijke voorspeller was van klinische depressie twee jaar later.

Klinische depressie, de ziekte van zware gedachten, raakt 16% van alle Amerikanen. Ze hebben tweemaal zoveel kans deze diagnose te krijgen gedurende hun leven dan de diagnose van kanker. Toch wordt er weinig gesproken over preventie.

Het onderzoeksteam publiceerde de bevindingen afgelopen oktober in het Journal of the American Geriatrics Society. Er werd gecontroleerd op demografische factoren zoals leeftijd en geslacht, maar ook op medische, familiale of psychologische geschiedenis die het risico op depressie kunnen vergroten. Ze vonden dat alleen face-to-face interactie depressie kon voorkomen bij oudere volwassenen. Telefoongesprekken maakten een verschil bij mensen met een geschiedenis van stemmingsstoornissen maar niet bij anderen. E-mail en sms had geen enkele invloed.

Hoe vaak mensen samenkwamen met vrienden of familie, of niet, bleek de sleutel te zijn. Verder ontdekten de onderzoekers dat hoe meer persoonlijk contact er was op dit moment, hoe minder waarschijnlijk het spook van depressie in de toekomst zou komen.
Mensen met die maar eens in de paar maanden face-to-face contact hadden met kinderen, vrienden en familie hadden het hoogste voorkomen van depressie. Zij die minimaal drie maal per week persoonlijk contact hadden, hadden het laagste voorkomen van depressie.

“Dat is het mooie ervan”, vertelde Dr. Teo me. “Hoe vaker je persoonlijk samenkomt, hoe beter af ze waren”.

Winston Churchill noemde zijn eigen oprispingen van depressie “mijn zwarte hond”, en we weten dat het een vasthoudende vijand kan zijn. Dit onderzoek vertelt ons dat een goedkope en makkelijke manier om het af te houden is via persoonlijke interactie, en dat hoe je contact maakt en met wie belangrijk is. Mensen tussen de 50 en 70 jaar oud werden het best beschermd door face-to-face contact met hun vrienden. Boven de leeftijd van 70 was het persoonlijk contact met familie dat het meest telde.

Dr. Teo zegt dat telefoon en e-mail natuurlijk wel geweldig zijn voor het maken van sociale plannen. Maar om donkere en gevaarlijke gedachten af te houden moet je het onbewoonde eiland zo nu en dan verlaten en lijfelijk aanwezig zijn.

Vertaald voor Anoiksis door Marcel Pol op 10 juni 2016.

Originele artikel gepubliceerd door Susan Pinker op 2 juni 2016 op:
http://www.wsj.com/articles/to-beat-the-blues-visits-must-be-real-not-virtual-1464899707

Gecategoriseerd in :Prikbord, Vertaalteam

Dit bericht is geschreven door Vertaalteam