Intuïtie binnen de geestelijke gezondheidszorg

Jarenlang werd intuïtie schadelijk beschouwd binnen de geestelijke gezondheidszorg. Op veel plekken is dit nog steeds zo. Ik zeg de hulpverlener met de goede intuïtie bij de cliënt, dat is de ware vakman. Het gaat om het fingerspitzengefühl, dat maakt het verschil tussen een goed en een slecht hulpverlener.

Ik zeg wel eens quasi grappig tegen mijn psychologiestudenten wanneer ik er een lezing voor geef, vergeet alles wat je geleerd hebt en ga mensen helpen. Het is niet echt grappig, wat de moraal van het verhaal is; hulpverlener ben je van nature en dat haal je niet uit de boekjes. Dat komt veelal voort uit inlevend vermogen (wat ook jarenlang not done was binnen de psychiatrie) en intuïtie.

Zelf heb ik heel veel aan hulpverleners gehad die vertelden hoe ze zelf met bepaalde problematiek omgingen. Dat vind ik veel beter dan het werken met oplossingen vanuit modellen.

Je leert het vak hulpverlener niet op school of universiteit, je diploma daarvoor is alleen maar een startbewijs waarmee je mag beginnen. Het is de ervaring die je tijdens het werk opdoet wat je tot een goed hulpverlener maakt. Dan kom ik toch weer terug op de intuïtie, intuïtie is het geheel aan levenservaringen. Je moet als het ware een zesde zintuig opbouwen binnen je beroep.

Jarenlang heb ik met hulpverleners te maken gehad die compleet niets begrepen van mensen die aan psychosegevoeligheid leden. Zij werden later ook nog vaak tot afdelingshoofd gebombardeerd. De mensen met echt talent en hart voor de cliënt werden eruit gewerkt.

Een goed hulpverlener is iemand die er een instinct voor heeft hoe met cliënten om te gaan.

Verstand is een kwestie van intelligentie, wijsheid een zaak van intuïtie. Ik verkies wijsheid boven verstand.

Ik hoop nog veel intuïtieve hulpverleners op mijn pad te krijgen. Van hen leer ik werkelijk iets.

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen