Zelfstigma

Toen ik in de psychiatrie zat schaamde ik me daar heel erg voor. Nu hadden de mensen voorgoed een negatief beeld van mij dacht ik. Ik stikte ook van de bijwerkingen van de medicijnen. Ik trok met mijn linkerarm, had bijwerkingen in mijn gezicht en had geen controle over mijn mond- en tongspieren.

Ik kwam in Deurne te wonen waar ik nagenoeg niemand kende. Pas een jaar daarna sprak een buurman mij aan. "Wat doe jij voor de kost?",  vroeg hij aan mij. "Ik zit in de psychiatrie in dagbehandeling", zei ik tegen hem. "Werk je daar als hulpverlener?", vroeg hij aan mij. "Nee, als patiënt", antwoordde ik. Hij schrok daarvan maar de buurman bleef mij trouw begroeten. Ik kreeg steeds meer contacten in de buurt. Ze keken niet meer raar op dat ik een patiënt uit de psychiatrie was. Ik hoorde bij het vertrouwde straatbeeld. Zelfs de kinderen waren dol op me.

Ik leerde later dat als je toont dat je van goede wil bent en probeert iets voor de maatschappij terug te doen dat er dan altijd een groep mensen zal zijn die je accepteren. In Deurne heeft iedereen een mening over mij maar de mensen die mij kennen zeggen allemaal; "Henk Driessen valt best mee!"

Mijn beste vriend heeft een gigantische rol gespeeld dat ik mijn zelfstigma verloor. Hij vindt helemaal niets raars aan mij. Alles is bij hem bespreekbaar binnen de grenzen van  het wettelijk toelaatbare. Mijn vriend ging trouw naar de maandelijkse bijeenkomsten van Ypsilon om mij beter te begrijpen. Deze vriend is het beste wat mij in het leven overkomen is. Waar had ik gestaan als ik die vriend niet had gehad. Ik was als clochard in de goot geëindigd.

Ik kreeg in 1999 een buurman die eerst huiverig was om langs een psychiatrische patiënt te gaan wonen. Twee jaar later zei hij tegen zijn kinderen dat hij nog nooit zo'n goede buurman had gehad. Trouw keken wij samen ieder zondag om 19 uur naar Studio Sport, inderdaad met het bord op schoot.

Iedere cliënt uit de psychiatrie moet zijn eigen talenten leren ontdekken en daar voor de maatschappij iets positiefs mee doen. Dat is mijn advies om van je zelfstigma af te komen. Denk in kansen en niet in beperkingen. Maak gebruik van je kwaliteiten en de mensen zullen je accepteren.

De wereld is zo slecht nog niet.

Gecategoriseerd in :Henk, Prikbord

Dit bericht is geschreven door Henk Driessen